Data: 14-08-2003, autor: Jacko

Waldemar Tęsiorowski - wciąż aktywny sportowo choć śmiało można go zaliczyć do najlepszych zawodników w historii Śląska. Obecnie mimo 41 lat jest grającym II trenerem Śląska. W Śląsku spędził blisko 16 lat, co jest jednym z rekordów klubowych. Sportowe podejście do gry, świetna kondycja, rozsądna gra, spowodowały, że Tęsior wciąż jeszcze ma siły grać na wysokim poziomie. Jest zawodnikiem wszechstronnym, grywał na prawej i lewej obronie, jako stoper i w pomocy, a karierę zaczynał jako napastnik. Jego atuty to szybkość, niezła technika i nieustępliwość. Potrafi podporządkować swą grę interesowi drużyny i co ważne ma w zespole autorytet.

Z piłką jest związany od urodzenia. Ojciec był zawodnikiem Dębu Dobroszyce (w piłkę w juniorach Śląska oraz Pogonii Oleśnica grał także jego młodszy brat Piotr) a następnie gospodarzem na stadionie. Tam też urodził się Waldek. Karierę zaczynał w wieku 12 lat właśnie w Dębie. Grał w ataku. Wkrótce przeszedł do Pogoni Oleśnica. Jeździł często do Wrocławia na mecze wielkiego Śląska z lat 70 - tych. W 1978 roku zaczął treningi w Śląsku. Trafił na świetne pokolenie piłkarzy - wraz z nim grali m.in. Ryszard Tarasiewicz, Waldemar Prusik, Mirosław Pękala i Jerzy Matys. Ta drużyna zdobyła w 1979 roku mistrzostwo Polski juniorów, a rok później III miejsce. Tęsior grywał wtedy w pomocy i strzelał sporo goli. W seniorach panowała wtedy w II linii duża konkurencja i Waldek przeszedł do Metalu Kluczbork, a następnie do Moto Jelcza, z którym w 1983 roku awansował do II ligi. Grał już wtedy w obronie i spisywał się dobrze. Jesienią 1984 karierę w Śląsku kończył Mieczysław Kopycki i na jego następcę trenerzy Śląska wyznaczyli Tęsiorowskiego, którego sprowadzili do Wrocławia. 10.11.84 Tęsiorowski zadebiutował w ekstraklasie w meczu z Wisłą we Wrocławiu. W pierwszym sezonie grał nieźle ale bardzo ostro - w 12 meczach ujrzał 10 żółtych kartek. W następnych latach już nie kolekcjonował aż tylu kartoników. Z czasem stał się bardzo mocnym punktem drużyny, początkowo jako lewy obrońca a po przyjściu do drużyny Janusza Góry z prawej strony. Wraz z Górą, Królem i Boguszewskim (Rosą) tworzyli bardzo mocną linię obrony. Dobra gra Tęsiora zaowocowała grą w reprezentacji olimpijskiej oraz konsultacjami w I reprezentacji. W 1987 roku wywalczył ze Śląskiem Puchar Polski i Superpuchar. Praktycznie 10 lat był podstawowym zawodnikiem Śląska. Tylko jesienią 1990 był zdyskwalifikowany za uderzenie sędziego w sparingu z Pogonią Oleśnica.

W 1993 roku po spadku Śląska z ligi przeszedł do I ligowej Warty Poznań. Jesienią 1993 był czołowym zawodnikiem drużyny ale wiosną wrócił do Wrocławia i grał w przymierzającej się do I ligi Ślęzie. Był bardzo mocnym punktem zespołu, często tym razem występującym na pozycji stopera. Wiosną 1995 roku trener Apostel ściągnął Waldka do Górnika Zabrze. W kolejnym sezonie grał w Bełchatowie a następnie na pół roku trafił do Radomska. Wiosną 1997 Przeszedł do Karkonoszy Jelenia Góra i wywalczył z nimi awans do II ligi. Był liderem defensywy i rok później, gdy Śląsk po spadku z ligi miał problemy z uporządkowaniem gry powrócił na Oporowską. Grał w pomocy a w następnym sezonie po odejściu Kujawy na środku obrony. Mimo 37 lat należał do najlepszych zawodników drużyny. Po sezonie wraz z Piotrem Jawnym, Ireneuszem Kowalskim i Marcinem Szymańskim pojechał na testy do FC Uerdingen. Najlepiej spośród wyżej wymienionych zawodników (także pod względem motorycznym) wypadł Tęsiorowski i jako jedyny otrzymał kontrakt. Jesienią 2000 roku wrócił do Polski. Otrzymał propozycję z III ligowych Czarnych Żagań. Klub ten miał ambitne plany, ściągnął do siebie m.in. Tęsiora, Tomasza Stelmacha, Dariusza Filipczaka i kilku znanych zawodników z regionu (trenerem był Grzegorz Kowalski). Po miesiącu okazało się że klub jest niewypłacalny i wszyscy odeszli. 39 letni Waldek pojawił się w II ligowym Polarze. Jako defensywny pomocnik należał do mocnych punktów drużyny. Trafił jednak na okres gdy klub przeżywał bardzo poważne kłopoty finansowe. Jako najstarszy zawodnik często reprezentował zawodników w rozmowach z zarządem za co nie przedłużono z nim kontraktu po sezonie. Tęsiorowski ponownie wyjechał do Niemiec i grywał w FC Viersen. Jednocześnie występował w oldboyach Śląska z którymi w latach 2001-2002 dwukrotnie zdobywał mistrzostwo Polski. W ubiegłym sezonie był grającym asystentem trenera Mandziejewicza w IV ligowym Gawinie Międzybórz i należał do najlepszych obrońców ligi (został najlepszym zawodnikiem ziemi oleśnickiej). Latem został drugim trenerem Śląska a jednocześnie wspiera drużynę swoim doświadczeniem na boisku.

Waldemar Tęsiorowski rozegrał w Śląsku ponad 350 spotkań. 277 razy grał w I lidze (216 w barwach Śląska) strzelając 4 gole (wszystkie dla Śląska). Strzelił także dla Śląska 2 gole w Pucharze Polski a dla Jelcza, Ślęzy i Polaru 4 gole w II lidze. 15 razy zagrał w reprezentacji olimpijskiej.