Co wiemy po 23. kolejce? (Podsumowanie)

DEFENSYWA I OFENSYWA
Z tyłu znów solidnie, chciałoby się rzec na zero, ale do tego zabrakło około stu dwudziestu sekund. Pomijając doliczony czas gry, w którym Śląsk stracił bramkę ze stałego fragmentu, można być zadowolonym z gry obronnej. Znów na pochwały zasługuje Jehor Macenko. Jego pasja i zaangażowanie w grę budzą jeszcze większe uznanie w oczach kibiców z Wrocławia.

Posadzenie Erika na ławce wiązało się ze znalezieniem nowego lidera, który weźmie na swoje barki odpowiedzialność za strzelanie goli i kreowanie sytuacji. Niewątpliwie temu zadaniu podołał Nahuel Leiva, który był głównym „ojcem” sobotniego sukcesu. Warto wspomnieć o bardzo dobrym występie Piotra Samca-Talara. Dla mnie druga najjaśniejsza postać w drużynie Jacka Magiery. Zanotował asystę, a do zdobycia bramki miał trzy szanse, w których zabrakło zarówno szczęścia, jak i ciut lepszego wykończenia. Co do zagrywki związanej z Exposito wydaje mi się, że wpłynęła na niego pozytywnie. Po wejściu na boisko był bardzo aktywny i zaangażowany w grę. Zapadła mi w pamięć jedna sytuacja, w której Mateusz Żyro, żeby powalić lidera strzelców ekstraklasy, musiał złapać go w pasie i dodatkowo wejść wślizgiem między nogi, była to jedna z kilku akcji, w których napastnik WKS-u przypominał swoją najlepszą wersję z pierwszej części tego sezonu.

BRAMKA SEZONU
Nie wypada obojętnie przejść obok starcia beniaminków w Łodzi, w którym prawdopodobnie padła bramka sezonu autorstwa Kamila Zapolnika. Zawodnik Puszczy Niepołomice efektowną przewrotką pokonał bramkarza ŁKS-u i było to na tyle piękne trafienie, że nawet kibice gospodarzy zaczęli oklaskiwać napastnika rywali. Za wrażenia artystyczne jednak punktów nie dają, bo w tym starciu lepsi okazali się łodzianie wygrywając 3:2.